Xa hai gañador do X Certame de microrrelatos que convoca anualmente a Lonxa Literaria de Moaña. Trátase do coruñés Antonio Manuel Fraga Allegue, que presentou o seu microrrelato titulado Retrato da sombra dun can. Igualmente, os membros do xurado acordaron entregar un accésit ao microrrelato titulado 1985, Verán, do ceense Suso Bahamonde.
Microrrelato gañador
Retrato da sombra dun can, de Antonio Manuel Fraga Allegue.
"Son un can que viaxa nunha chalana río arriba, subo río arriba sentado na chopa en silencio, mentres as abas do monte arden coas refulxencias místicas do sol de setembro.
Acho que o meu dono quéreme ben porque sei calar cando hai que calar e ladrar cando hai que ladrar. Tamén nado canda el polas noites, na auga fría do río zarrapicada de estrelas. Pola contra, non gustou de que lle matase as galiñas ao veciño, e eu tamén sei que iso non estivo ben, máis non sei que me deu.
Ás veces saco unha pata pola borda e xogo coa auga e as troitas quéixanse nerviosas porque turbo a auga coa miña pata sucia. Tamén se poderían queixar do ronsel que deixa o bote, ou mesmo das chapuzaduras dos remos no cristal fluvial. Mais diso non din nada as fillas de puta. Unha brisiña lene como o veludo sécame a lingua. Axiña habemos chegar ao campeiro. O suor debuxa sucos na fronte do meu dono, e todas as engurras da súa cara murcha viaxan canda nós hoxe na chalana. Demasiadas engurras para o meu entender, mais eu que vou entender se só son un can que viaxa sentado na chopa coa lingua de fóra e me asusto cando unha troita chouta desde a auga. O meu dono rema e chora e, de cando en vez, olla de esguello a escopeta pousada ao seu carón."
Accésit
1985, Verán, de Suso Bahamonde.
"Coñecina ao comezo do verán no que eu cumpría dezaseis anos. A miña familia veraneaba naquel lugar tan aburrido da costa, e todas as noites, despois de cear, os meus pais xogaban a partida cos veciños na solaina da casa. Eu aproveitaba e paseaba polos camiños que atravesaban o monte, fumando cigarros e observando as estrelas. Unha noite cheguei diante dunha finca pequena, cun valado a medio facer, unha vella caravana iluminada e unha desvencellada e descolorida chalana nun lateral da finca, na que, no seu interior, había prantadas leitugas, tomateiras e acelgas. Un xardín botánico illado nun océano de céspede. Aquela muller, duns trinta e pico anos, saiu da caravana e pediume lume. Dinllo e despois falamos trivialidades. A noite seguinte volvín. Convidoume a café e conversamos. Tiña os ollos máis tristes que vira nunca e arrecendía a naranxeira en flor. Nun tempo estivera casada e tivera un fillo; tamén fora mestra. Todas as noites daquel verán a visitaba e fumábamos, mirábamos as estrelas e falábamos de libros, música e cine. A derradeira noite que a vin, deitámonos xuntos na súa caravana e fixémolo a modo, mentras fóra un fino orballo marcaba as horas. Eu perdín a virxinidade, ela gañou amor propio.
Hoxe, trinta e seis anos despois, leo o xornal aburridamente antes de ir á oficina e vexo o seu nome nunha pequena e solitaria esquela. Fóra comeza a caer unha tímida choiva invernal."
