Veu visitarnos nesta ocasión a escritora e profesora Beatriz Maceda Abeleira. A nosa visita de hoxe naceu no barrio coruñés de Beiramar, aínda que unha grande parte da súa vida pasouna en Vilalba, para regresar novamente, hai xa uns aniños, á cidade herculina.

Beatriz marabillounos cun dos grandes libros infantís do pasado ano, O álbum de Garrincha, publicado por Galaxia, unha fermosa historia de solidariedade, integración e fútbol. Anos antes a autora xa nos sorprendera cunha aproximación para o público infantil e xuvenil da figura de Manfred Gnädinger, máis coñecido como Man de Camelle, no libro Man. O alemán de Camelle, publicado por Galebook no ano 2012. Dous estupendos libros que afirman estamos diante dunha autora que nos deparará moitas alegrías no futuro.

Moi agradecidos pola túa visita, Beatriz!!!

Antes da escritora normalmente ven a lectora. Que libros e lecturas foron importantes para vostede e que, co paso dos anos, aínda fican na súa memoria?

Non teño dúbida de que os levo a todos comigo. Pero hai tres libros fundamentais, e posta a escoller, polo momento nos que os lín: O crepúsculo e as formigas de Mendez Ferrín, As Sonatas de Valle- Inclán, e a Illa do Tesouro de Stevenson.

Cando agora as e os escritores publican a idades temperás, vostede aínda tardou unha chisca en publicar o seu primeiro libro, Man, o alemán de Camelle (Galebook). Cal foi a súa traxectoria profesional antes de desembocar na literatura?

Levo escribindo desde que aprendín a poñer palabras nunha folla, ese momento e cando aprendín a ler, foron dos máis importantes da miña vida.

Logo, non sei porque, sentín a necesidade, a maxia, de ser lida. Con todo o que ten de arriscado.

Cales foron as motivacións que a levaron a escribir?

Como xa dixen esa necesidade, e penso que tamén o feito de ser docente influiu nesa decisión.

Tiña publicado algún relato para o público adulto na revista Tempos Dixital, por que dirixir a súa escrita cara o publico infantil?

O público infantil é o lector mais crítico, e tamén o mais espóntaneo nas súas percepcións do que ti escribes. E tamén o medio que mellor coñezo polo meu traballo.

Qué é o que busca transmitir coa súa literatura?

Eu sempre digo que escribir é un acto de reivindicación e compromiso. Iso é o que intento transmitir.

En que se basea para escribir os seus libros?

Encontrar historias é doado, o dificil é logo escribilas de xeito que o lector ou lectora disfrute, chore, ría, pense ...

Cando principia un proxecto literario, como concibe a trama dese novo libro? Como xorden as ideas?

Unhas veces busco a historia, pero case sempre é ela a que me atopa a mín. Logo, empezo a ler, a observar, a preguntar, a tomar notas... a pensar nela case todo o día...

Como dicíamos anteriormente, publicou no 2012 o seu primeiro libro Man, o alemán de Camelle, que é que lle atraía da figura dese artista e anacoreta para escribir sobre el?

Gústanme moito as persoas como Man. Penso que son elas, as menos mediáticas e que non saen todos os días nos medios de comunicación, as que fan deste mundo un lugar aceptable.

Man, ademáis de ser un gran artista, transmite moitos valores importantes: como podemos vivir con moito menos, o respecto á natureza, a coherencia, a tenacidade...

O personaxe de Manfred Gnädinger suscitou o interese literario nos últimos anos, velaí están as propostas de Xoán Abeleira ou a máis recente de Xerardo Quintiá. No seu caso, ademais, quixo co seu libro achegar a súa figura ao público máis novo.

O meu fillo Nacho naceu no ano 2000, e Man morreu no 2002. Pensei que había que contarlles aos rapaces e rapazas a súa historia. Estaba segura que o podían ver como un heroe real, e despois do tempo que leva o libro nas librarías e falando con moitas e moitos lectores novos, penso que non me equivoquei.

O pasado ano publicou O álbum de Garrincha (Galaxia), onde mestura integración social e fútbol. Cómo nace este libro?

Este libro nace no patio dun colexio, e cuns alumnos e alumnas que tiven o pracer de estar con eles durante dous cursos no colexio de Carral.

Tiña unha clase con nenos e nenas de moitos países, e vivín as súas dificultades para integrarse. Mais tamén descubrín que o fútbol é un elemento unificador moi rápido, que rompe a primeira barreira.

O fútbol como unha das linguaxes universais.

Por suposto, unha das máis universais, e o xogo máis democrático. É barato, pódese xogar en calquera sitio, case calquera obxecto pode ser un balón, da igual o número de xogadores... Non se pode pedir máis.

Un campo de fútbol está cheo de persoas de todo tipo, e nese momento do partido, e cando o teu equipo mete gol, abrázaste co que está ao teu carón e dá o mesmo se o coñeces ou non. É unha alegría moi espontánea.

Está claro que eu falo da mellor cara deste deporte, xa que é a que me interesa.

Cando escribe mantén algunha rutina de traballo?

Intento escribir todos os días, normalmente pola noite.Tamén levo un caderno sempre comigo para ir facendo anotacións. Xa aprendín que non me podo fiar da miña memoria, e amólame esquecer algunha boa idea, que de cando en vez, habelas hailas.

Se estivéramos diante da súa mesa de traballo, que veríamos?

A verdade é que son unha privilexiada. En fronte da miña mesa teño o mar, e diante unha cadeira de brazos na que me sento a ler o que escribo cada día. Son un pouco maniática coa mesa de traballo e preciso tela limpa e ordenada cada vez que me sento a escribir. Tamén procuro que non haxa máis que o ordenador, o caderno onde fago as anotacións e folios en blanco.

A importancia da ilustración na literatura infantil e xuvenil. Como é a súa relación cos ilustradores?

Os dous libros que teño publicados están ilustrados por Laura Veleiro, que ademais de ser a miña amiga, é unha gran ilustradora. Unha persoa moi traballadora, comprometida e responsable.

O feito de que sexa a miña amiga fai o traballo mais doado, xa que nos entendemos moi ben.

Os ilustradores son fundamentais na literatura infantil e xuvenil. A determinadas idades os nenos e as nenas non collerían un libro se nón ten ilustracións, aínda máis, é o primeiro que miran.

É marabilloso que alguén debuxe as túas palabras, que lles dea forma, cor.

Qué significa para vostede o oficio de escritora?

Todo o que leo e o que escribo faime crecer como persoa, vivir moitas vidas. É un privilexio.

Cales son as principais dificultades á hora de entregarse a este traballo?

Conquistar as lectoras e lectores. Cando publicas un libro, a exposición de ti mesma é moi grande, xa que sempre hai moito de ti en cada un deles.

Tamén as dúbidas, os temores, que sempre van unidos ao proceso creativo. Cando te atopas con esa frase que as palabras son incapaces de expresar.

Que é o mellor e o peor de se dedicar a escribir para o público infantil e xuvenil?

O mellor e falar con elas e eles dos teus libros, eu gozo moito escoitándoos. Logo, cando estou escribindo a historia teño, dalgún xeito, que ser da súa idade, poñerme no seu lugar. E tamén hai que ter moito coidado co como se conta.

Que proxectos veremos en vindeiras datas da súa autoría?

Estou rematando unha novela para adolescentes e xa recollendo información para outra. As dúas son xa para un público xuvenil e penso que sobre temas do seu interese.