Print this page

Veu visitarnos... Andrea Maceiras

Rate this item
(3 votes)

Hoxe visítanos Andrea Maceiras, coruñesa do 87 e licenciada en Filoloxía Galega e Hispánica. Andrea leva moitos anos escribindo e tamén moitos anos gañando premios literarios, algúns deles dos máis importantes do país, como o Meiga Moira ou o Jules Verne, entre outros, o que confirma que estamos ante unha das escritoras máis consolidadas dentro da literatura infantil e xuvenil.

Hai oito anos publicou a súa primeira novela, Proxecto Bolboreta (Xerais), merecedora do premio de micronovela Concello de Soutomaior, a partires de aí as e os lectores puidemos gozar da literatura de Andrea nos títulos que seguiron a ese Proxecto Bolboreta, velaí están Violeta Tamurana (Baía), O segredo do lagarto arnal (Baía), Nubes de evolución (Xerais), Miña querida Sherezade (Baía) e Volverás, golfiño (Xerais). Contra finais deste ano publicarase Europa Express, o libro co cal a nosa autora gañou o Jules Verne de literatura xuvenil que organiza Xerais.

Moitas grazas pola túa visita, Andrea!

 


 

Antes da escritora ven a lectora. Cales foron eses libros e esas lecturas importantes para vostede e que aínda fican na súa memoria?

As lecturas que máis me marcaron foron as que fixen na adolescencia. É unha etapa especialmente sensíbel, na que as impresións e as emocións fican gravadas máis fondamente. Daquela lía sobre todo LIX, pero tamén todos aqueles libros que tiñan que ver coas miñas preocupacións e intereses. A moitos de eles regresei, co paso do tempo, en reiteradas ocasións. Son parte das miñas constantes literarias.

Cales foron as motivacións que a levaron a escribir, especialmente no seu caso, que comezou ben nova?

Para min a escrita foi un proceso natural, escribo desde nena. Un día decateime de que había unha ponte que unía a lectura coa escrita e que me gustaban por igual as dúas beiras.

E a dirixir esa escrita cara o publico infantil?

Cando comecei a escribir a miña irmá pequena era meu público máis inmediato. Foi a primeira destinataria de todos os meus contos. Habitualmente ela era a protagonista daquelas historias e eu procuraba incluír cousas que lle gustasen ou a sorprendesen. Supoño que, desde entón, resulta natural para min escribir para xente máis nova.

Qué é o que busca transmitir coa súa literatura?

Eu concibo a literatura, en primeira instancia, como entretemento. Esa é a súa función primixenia e grazas a ela segue viva, funciona como forma de ocio a nivel mundial, tanto na súa vertente escrita como visual. Por outra banda, non me gustan as historias con mensaxes ríxidas ou que se esgoten nunha soa vía. Prefiro os relatos abertos, que inviten á reflexión e, sobre todo, que sexan envolventes, que se substenten sobre si mesmos e sobre os mundos que crean. Gústanme as historias poliédricas, que amosan unha nova cara en cada lectura e poden ser comprendidas de diversas maneiras polos diversos lectores. E supoño que o que busco como lectora é o que intento transmitir como escritora.

En que se basea para escribir os seus libros?

No que me rodea e no que suscita o meu interese, na realidade, na fantasía, nas historias externas e internas.

Cando principia un proxecto literario, como concibe a trama dese novo libro? Como xorden as ideas?

Para min a fase de creación da idea é tan importante como a da escrita. Non comezo a escribir ata que non teño un lugar a onde chegar e un mapa polo que orientarme.

Qué xéneros son os seus preferidos á hora de escribir?

O xénero no que me sinto máis cómoda é a novela, pero tamén escribo poesía.

Gañou con menos de vinte anos o I Certame de Micronovela do Concello de Soutomaior con Proxecto Bolboreta, que publicou posteriormente Xerais. A partires de aí gañou nun par de ocasións o premio Meiga Moira de Literatura Infantil e Xuvenil que convoca Baía edicións, e este mesmo ano o Jules Verne de literatura xuvenil que organiza Xerais, ademais de quedar finalista en varios premios. Que lle aporta como escritora presentarse aos premios literarios?

Para unha autora nova coma min, os premios son unha moi boa oportunidade para publicar, pois implican a posibilidade de que unha obra anónima sexa valorada por un xurado especializado. Por outra banda, os premios supoñen difusión e recoñecemento. No meu caso, constituíron un importante pulo.

Por certo, cando veremos publicada Europa Express, a obra gañadora do premio Jules Verne?

Sairá en novembro.

Polo de agora a súa produción literaria centrouse case que por completo na LIX. Apetécelle cambiar de rexistro e escribir para outro público ou probar nalgún xénero novo?

Con respecto aos xéneros, considero que a literatura está reinventándose constantemente. No caso da LIX, a evolución foi especialmente salientable nos últimos anos. Xa non se ve como unha cousa limitada aos nenos e adolescentes: cada vez son máis os adultos que, xa pasada a mocidade, seguen a ler LIX, gozando coa frescura e coa axilidade que habitualmente comporta este tipo de relato. Iso desdebuxa os límites do xénero; cada vez se observa máis a existencia dunha literatura de fronteira, pensada para un público heteroxéneo. É unha tendencia que comezou coas sagas fantásticas da LIX a nivel mundial e está a extenderse a outras temáticas. Gústame ese concepto crossover, penso que é algo que xa se defendeu desde os inicios da LIX, pero que agora se está a cristalizar e tomar forza. Ultimamente escribo xa pensando nun tipo de historia que, na súa base é para mozos e mozas, pero que tamén busca chegar a un público máis amplo.

Mantén algunha rutina de traballo?

Non especialmente. Adoito conectar as ideas con música, de forma que cando poño unha canción concreta, entro en contacto co universo que para min representa.

Se estivéramos diante da súa mesa de traballo, que veríamos?

Certa desorde e moitos post-its con anotacións, ideas, datas e palabras soltas.

A importancia da ilustración na literatura infantil e xuvenil. Como é a súa relación cos ilustradores?

Os ilustradores son parte fundamental non só na LIX, senón na literatura en xeral. Pensemos, por exemplo, nas cubertas dos libros. A cuberta dunha obra é o primeiro contacto que o lector ou lectora ten cun libro, axuda a dotar de entidade ao libro como obxecto material e evoca unha sensación. Neste proceso os ilustradores xogan un papel fundamental. Eu síntome moi afortunada, pois sempre contei con ilustradores estupendos: Antonio Seijas, Noemí López e Víctor Rivas.

Podería dicirnos algún ilustrador co que estea especialmente cómoda traballando?

Con Antonio Seijas, quen deseñou as cubertas de catro das miñas seis novelas e tamén a da próxima que vai saír, Europa Express. Capta marabillosamente o espírito das historias e tradúceas a imaxes con gran habilidade. Ten unha sensibilidade excepcional non só como ilustrador, senón tamén como creador.

Qué significa para vostede o oficio de escritora?

Non concibo a vida sen literatura. Achegueime a ela desde todas as perspectivas: como lectora, como filóloga, como escritora. A literatura supón plenitude.

Cales son as principais dificultades á hora de entregarse a este oficio?

A enorme dificultade de centrarse só na escrita e a necesidade de compaxinala con outra actividade laboral. A falta de apoios, xa non só a nivel económico, senón noutros aspectos como a difusión ou o recoñecemento da profesión como tal.

Que é o mellor e o peor de se dedicar a escribir para o público infantil e xuvenil?

O mellor é que a LIX está asociada a unha maior liberdade creativa: o seu público natural é máis receptivo e máis aberto; tamén é máis fresco, sincero e crítico. O peor é que hai quen a considera unha literatura menor, máis fácil ou menos importante. Afortunadamente penso que esta concepción vai desaparecer nas futuras xeracións de lectores e lectoras que xa entenden a LIX como algo natural e necesario.

Que proxectos veremos en vindeiras datas da súa autoría?

A próxima novela que publicarei será Europa Express. A historia parte dunha hipótese que sempre me intrigou: a xente que aparece, casualmente, nas postais das viaxes. A partir de aí iníciase o relato: un home chega a unha cidade que visitou na adolescencia cun grupo de amigos e, desconcertado, recoñécese a si mesmo e aos seus compañeiros nunha postal. É unha novela de viaxes, intriga e amor.